Küresel veya bölgesel düzeydeki zorlukları çözmede politikacılara rehberlik edecek sürdürülebilir kalkınmanın net bir tanımı yoktur.
Daha ziyade, kavramın kullanımı, yerel ve proje düzeyindeki sorunlara yönelik çözümlerin sosyal olarak arzu edilen özelliklerini giderek daha fazla yansıtmaktadır, ancak bunlar kavramın ele alması gereken küresel zorlukları görmezden gelmektedir. Brundtland Raporu’nda kullanılan orijinal sürdürülebilir kalkınma tanımına bakıldığında, ülkelerin şu anda eşit derecede önemli dört ana boyutun eşik değerlerini karşılayıp karşılamadıklarını belirlemek için bir değerlendirme yöntemi önerilmektedir; uzun vadeli ekolojik sürdürülebilirliğin korunması, temel ihtiyaçların karşılanması ve aynı nesilde ve nesilller arası eşitlik. Ayrıca bu boyutların her biri için göstergeleri ve eşik değerleri tanımlanır. Buna ek olarak, 167 ülkenin bu eşik değerlerini karşılamada nasıl karşılaştırdıkları gösterilir. Şu anda hiçbir ülke dört eşiği de karşılamamaktadır. Yine de, teknoloji ve davranış değişiklikleri ile 2030’a kadar eşik değerlerine ulaşmanın mümkün olacağı öngörülmektedir.
Sürdürülebilir kalkınma, toplumda iyi ve arzu edilen her şeye bir yol olarak giderek daha fazla sunulur. ABD, İngiltere ve Finlandiya’dan sürdürülebilir kalkınmanın önerilen ulusal göstergelerinden bazıları bu noktayı göstermektedir. Böylece, sürdürülebilir kalkınma kavramı o kadar kapsamlı ve karmaşık hale gelmiştir ki, artık politika yapımında yol gösterici olmamaya başlamıştır. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bazı akademisyenler sürdürülebilir kalkınma kavramının alakasız olma tehlikesi içinde olduğunu tartışmaktadırlar.
Brundtland Raporu ile dört ana boyut elde edilmiştir: uzun vadeli ekolojik sürdürülebilirliğin korunması, temel insan ihtiyaçlarının karşılanması ve aynı nesilde ve nesiller arası eşitliğin teşvik edilmesi.
- Uzun Vadeli Ekolojik Sürdürülebilirliğin Korunması; “Sürdürülebilirlik” terimi, ekolojik bilimden kaynaklanmaktadır. Ekosistemin uzun vadede kendini sürdürmesi için mevcut olması gereken koşulları ifade etmek için geliştirilmiştir. Brundtland Raporu, ekolojik sürdürülebilirlik için minimum gereklilikleri belirlemek için iki neden sunmaktadır. İlk olarak, temel insan ihtiyaçlarının sürdürülebilir bir temelde karşılanması gerekiyorsa, Dünya’nın doğal tabanı korunmalıdır. İnsani gelişme, tür sayısını azaltan ekosistemlere zarar verme eğilimindedir. Bitki ve hayvan türlerinin kaybı, gelecek nesillerin seçeneklerini büyük ölçüde sınırlayabilir. İkincisi, doğanın korunması davası yalnızca kalkınma hedefleri ile sınırlı olmamalıdır. Diğer canlılara ve gelecek nesillere karşı ahlaki yükümlülüğümüzün bir parçası olmalıdır.
- Temel İnsan İhtiyaçlarının Karşılanması; Temel insan ihtiyaçlarını karşılamak, sürdürülebilir kalkınmanın kalkınma kısmının merkezinde yer alır. Brundtland Raporu istihdam, gıda, enerji, konut, su temini, sağlık önlemleri ve sağlık hizmetlerinden temel insan ihtiyaçları olarak bahseder. Brundtland Raporu, temel ihtiyaçlardan fazlasını sağlayan yaşam standartlarının sürdürülebilir olabileceğini, ancak bu tür yaşam standartlarının uzun vadeli ekolojik sürdürülebilirliği sağladığını savunur. Böylece, daha iyi bir yaşam için her istek sürdürülebilir kalkınma hedefiyle uyumlu değildir. Buna göre, daha iyi bir yaşam arzusu ikincil bir boyut olarak tanımlanırken, temel insan ihtiyaçlarını karşılamak birincil boyut olarak tanımlanır.
- Nesil İçi ve Nesiller Arası Eşitliğin Teşvik Edilmesi; Dünya’nın ekosistemlerini korumak için asgari gereklilik, bazı yazarların sürdürülebilir kalkınma kavramının yalnızca fiziksel sürdürülebilirlikle ilgili olarak anlaşılması gerektiği sonucuna varmasına neden olmuştur (Wetlesen, 1999). Ancak Lafferty ve Langhelle (1999), Brundtland Raporunun böyle bir sonucu reddettiğini iddia etmektedir. İddialarını rapordaki bir pasaja dayandırıyorlar: fiziksel sürdürülebilirliğin bile “kalkınma politikaları, kaynaklara erişimdeki değişiklikler ve maliyet ve yüklerin dağılımı gibi hususlara dikkat etmedikçe güvence altına alınamıyor”. Dolayısıyla, Lafferty ve Langhelle’nin görüşüne göre, fiziksel sürdürülebilirliğin en dar tanımı, mevcut neslin gelecekteki yeteneklerden ödün vermeden ihtiyaçlarını karşılaması gerektiği anlamına gelen sosyal eşitliği dikkate almaktır. Brundtand Raporu bunu şu şekilde ortaya koyuyor: “Yaptığımız gibi hareket ediyoruz çünkü ondan kurtulabiliriz: gelecek nesiller oy vermiyor; siyasi veya mali gücü yoktur; kararlarımıza meydan okuyamazlar ”. Ayrıca Brundtland Raporu, kuşaklar arasındaki sosyal eşitliğin “mantıksal olarak her nesil içindeki eşitliğe genişletilmesi gerektiğini” iddia eder. Dolayısıyla, sürdürülebilir kalkınmanın ayrılmaz bir parçası olan toplumsal eşitliğin, zaman ve mekan olmak üzere iki boyutu vardır. Bu perspektiften bakıldığında, sürdürülebilir kalkınmanın hem küresel hem de ulusal, kuşaklar içinde ve arasında eşitlik için sonuçları vardır.
Daha Fazlası
- İklim Değişikliği Eylem Planı ve 2050 Ulusal Strateji Hedefleri
- Sürdürülebilirlik Raporlama Standartları
- Dünyada En Çok Karbon Salınımı Yapan Ülkeler